Spannend moment in de rechtbank

Mevrouw R. staat stijf van de zenuwen. Ze is zwaar geïntimideerd door de grandeur van het Paleis van Justitie, waar ze op een bankje nagelbijtend zit te wachten tot ze wordt opgeroepen. Dan zal ze voor het eerst van haar leven een rechtszaal binnenstappen, waar iemand in een zwarte toga haar allerlei vragen gaat stellen. Zenuwachtig vraagt ze zich af of ze die vragen zal begrijpen en of ze de goede antwoorden zal geven.

Ik probeer haar gerust te stellen: we hebben toch samen geoefend? En die rechter is vast aardig. Ze moet gewoon eerlijk antwoord geven op de vragen.

Ik begrijp haar zenuwen goed. Een gang naar de rechtbank is voor iedereen spannend. Maar voor iemand met een verstandelijke beperking zoals mevrouw R. is het helemaal een mijl op zeven. Omdat ze mij vertrouwt, heeft ze me gevraagd of ik met haar mee wil gaan. Natuurlijk.

Mijn betrokkenheid bij mevrouw R. begint als haar broer zich bij mij op kantoor meldt. Mevrouw R. is vanwege haar verstandelijke beperking onder curatele gesteld en haar broer is door de rechter benoemd tot haar curator. Hij vertelt dat zijn zus, met de nodige ondersteuning, zelfstandig woont en werkt op een sociale werkplaats.

Mevrouw R. heeft een klein vermogen geërfd van haar ouders. Nadat in haar omgeving een paar vrienden en bekenden zijn overleden, begint ze zich zorgen te maken: wat gebeurt er eigenlijk met mijn geld als ík dood ga? Ze weet van haar broer dat, omdat ze geen kinderen heeft, haar erfenis dan naar haar twee zusters en naar hem gaat.

Dat wil ze niet: haar geld moet naar de plaatselijke dierenopvang waar ze veel vrienden heeft. Prima, dan moet ze een testament opmaken. Maar voor iemand met een verstandelijke beperking die onder curatele staat, heeft dat meer voeten in de aarde dan gebruikelijk.

Ik moet zeker weten dat dit echt is wat ze wil en dat ze beseft wat een testament inhoudt. Nadat ik op mijn kantoor twee keer alleen met haar heb gesproken, ben ik daarvan overtuigd. Ik stel een concepttestament op dat ik ter goedkeuring naar de Kantonrechter stuur.

Die wil uit haar mond wil horen of wat in het testament staat, ook is wat ze echt wil en roept haar op. Na een kwartiertje komt mevrouw R. de zittingszaal uit. Zo timide als ze naar binnen ging, zo uitgelaten komt ze naar buiten. Die rechter was echt heel aardig, ze heeft de vragen goed beantwoord en de rechter gaat akkoord.

Een paar dagen later tekent ze op kantoor haar testament. Met daarin uiteraard de bepaling dat de Kantonrechter zijn toestemming heeft gegeven. We bezegelen de zaak met een door haar zelf gemaakt appeltaartje.