Daarom heb ik zo’n mooi beroep

Smederij J.C. Nebbeling & Zn. – gevestigd in de Sint Janshovenstraat in Utrecht – werd aan het eind van de negentiende eeuw opgericht door mijn bet-betovergrootvader Johannes Cornelis Nebbeling en diens zoon Pieter. Tientallen jaren was het een bloeiend, plaatselijk zeer bekend bedrijf, maar ergens halverwege de jaren zestig werd het opgedoekt bij gebrek aan opvolgers. Het enige tastbare dat rest van J.C. Nebbeling & Zn. is een foto (ook als ansichtkaart te koop bij het Utrechts archief; de man in het zwart rechts op de foto is mijn overgrootvader) en een vierkleurenreclameballpoint met de naam.

Iedereen die me iets over het bedrijf had kunnen vertellen was al lang dood. Tenminste, dat dacht ik. Tot ik voor een reeks interviews over een heel ander onderwerp op bezoek ging in een Utrechts verpleeghuis. Daar trof ik in zijn ziekbed een oude man – lichamelijk in slechte conditie, maar geestelijk zeer goed bij. Toen hij mijn naam hoorde, begon hij meteen over smederij Nebbeling. Die kende hij nog van vroeger. “Ben jij daar familie van?”

Hij vertelde dat hij als kleine jongen altijd langs de smederij kwam op weg naar school en dan vaak gefascineerd bleef kijken naar het schouwspel van vuur, vonken en ijzer. Vooral als er paarden werden beslagen, leverde dat veel spektakel op. Van de werklui mocht hij kijken, maar niet te dichtbij komen, want dat was gevaarlijk. Soms kreeg hij iets te eten of te drinken. “Het waren aardige mensen.”

Ik was geroerd door deze onverwachte ooggetuigenis van een klein deel van mijn verloren gewaande familiegeschiedenis. Eens te meer realiseerde ik me wat een prachtig vak ik heb. Mijn werk brengt me in contact met allerlei soorten mensen, die stuk voor stuk altijd een verhaal te vertellen hebben. Verrassingen en onverwachte ontmoetingen liggen steeds om de hoek.