Fouten

Stom, stom stom! Er is weinig waaraan ik me zo kan ergeren als aan fouten in mijn eigen stukken. Want ja, ik ben er niet trots op, maar ik maak soms fouten. Meestal geen al te grote gelukkig, van die blunders waardoor een heel artikel ongeloofwaardig wordt. Maar toch. Een naam verkeerd gespeld, een feit niet correct weergegeven, een taalfout: het overkomt me vaker dan me lief is.

‘Het overkomt me’ is trouwens al te gemakkelijk gezegd, omdat dat suggereert dat ik er eigenlijk weinig aan kan doen. En heeft die eindredacteur niet gewoon zitten slapen? Maar dat is onzin. Op een heel enkele uitzondering na – zo maakte een eindredacteur eens een aanlegstijger van mijn aanlegsteiger – kan ik elke fout alleen mezelf verwijten.

Natuurlijk probeer ik er alles aan te doen om fouten te voorkomen. Ik schaaf altijd net zo lang aan mijn verhalen tot ze naar mijn gevoel echt niet beter, strakker, raker, helderder kunnen. Ik print al mijn stukken uit, soms meerdere keren, omdat ik op papier nu eenmaal ‘beter’ lees dan op een beeldscherm.

Meestal stuur ik een concepttekst op naar de bron(nen): check het svp op feitelijke onjuistheden. Als er tijd voor is, laat ik een tekst een paar dagen liggen. Ik lees en herlees. Ik check beweringen, namen en feiten: klopt het wel wat ik daar schrijf?

En dan soms toch nog: een fout! Soms zie ik het zelf al, zodra ik de  krant of het tijdschrift open sla: hoe is het mogelijk dat ik dat over het hoofd heb gezien? Kromme tenen!

Soms heb ik zelf nog niks in de gaten maar  attenderen lezers mij op een fout: wat u daar schrijft klopt niet! “Weet Nebbeling/de journalist in kwestie dan niet dat …..?”

Ja, dat weet de journalist in kwestie natuurlijk best. Maar ja, slordig geweest, niet goed opgelet, eroverheen gelezen, een black out gehad of hoe je het noemen wilt.

Hoe dan ook: een fout in een verhaal kan mijn dag verpesten en me ernstig doen twijfelen aan mijn beroepskeuze. Had ik misschien toch niet beter buschauffeur kunnen worden?

Schouders rechten, diep inademen en toch maar weer doorgaan onder het heilige voornemen nooit meer welke fout dan ook te maken. Dat is het enige wat erop zit. Tot de volgende fout zich aandient. Het is eigenlijk net het leven zelf.